انگارهای فقط انگار

یک شب سرد زمستانی، از آن شبهایی که ابر هست و برف و باران نیست، هوا خیس است و خیس نیست، کتابهای پرنخوت شاعران جدید ایران را جمع می‌کنم، با زهرا و بچه‌ها می‌رویم به نزدیک‌ترین پل عابر پیاده. یک حلب ۱۷ کیلویی پیدا می‌کنیم. کتاب‌ها را می‌ریزیم توش و کمی نفت. من دست‌هایم را حایل می‌کنم و زهرا چوبِ کبریت را روی جعبه کاغذی‌اش می‌کشد و به کتاب‌ها می‌رساندش. آتش کتاب‌ها که بالا گرفت، توی نورش و توی گرمایش، برایش شعر نزار قبانی خواهم خواند. 

 «همهٔ آنهایی که مرا می‌شناسند

می‌دانند چه آدم حسودی هستم؛ 

و همهٔ آنهایی که تو را می‌شناسند... 

لعنت به همه آنهایی که تو را می‌شناسند..»