میان چین‌های صورتت
رودی سیاه جاری بود
لبخند که می‌زدی
طغیان می‌کرد
غباری تیره
نشسته بود
بر گونه‌های خسته‌ات
تبسمت
میان تیرگی‌ها می‌درخشید
دست‌هایت
دست‌هایی که کم بهار دیده بودند
پینه بسته بودند
انگار تنهٔ بلوط
سخت بودند
چونان تیشه‌ای که بر سنگ‌ها می‌زدی
وقتی نوازش می‌کردی
ابر بودند
بوسه‌هایت
بوی زغال داشت
کودکانت
عاشق بوی زغال بودند
مثل شیدایی‌شان به تمشک وحشیِ روی بوته
بوسه‌ای که دیگر
روی کودک منتظر را لمس نمی‌کند
*
درختان حریص جنگل‌های پرپشت
قد میکشند
برگهای پهن یا سوزنی را می‌گسترانند
تا آفتاب را بیشتر در آغوش کشند
نصیب زمین مرطوب
سایه ابدی حرص ناتمام جنگل است
خورشید
افسانهای است باورنکردنی
اندوهی انبوه
شبیه درختان حریص جنگل‌های پرپشت
بی زوال حکمرانی میکند
بی شورش هیچ شادیای
ارمغان آسمان
تنها
چکه قطرههای باران است
قطرههای خسته
از لمس برگها
شبیه هبوط اشک
از گونه‌های سرخ
تو ناباوری
مثل ناباوری سرو به پریشانی بید
شبیه ریشخند خیس دریا به افسانه خشک کویر
مثل خیال خالص شیرین و تلخی روزگار فرهاد
حتی اشک
این استدلال بی‌تردید وحشتناک انسانی
حتی گیسوی جوان شبیه ابر و باد و برف
حتی غریبی لبخند و لبهام
برهانی عقیم است
حتی مرگ
عشق هیچ برهانی ندارد مگر عشق.
تو ناباوری
شبیه شگفتی شمع به گردش پروانه
مثل زلفهات شدهام
زلفهات را باور داری؟